معنای بزرگسالی برای افراد مختلف، متفاوت است. برای کودک، به معنای برخورداری از امتیازات ویژه، نیز شب دیر خوابیدن و عدم اجبار به مدرسه، است. برای والدین کودک، رفتاری پخته داشتن و قبول مسئولیت معنی می دهد. برای نوجوان یعنی، روی پای خود بودن، داشتن مسکنی مستقل، و آزاد شدن از کنترل والدین.
ابعاد اجتماعی
معنای بزرگسالی هر چی باشد، عامل اصلی تعیین کننده آن اجتماع است. شخصا نمی تواند مدعی شود که بزرگسال است؛ او را بزرگسال تلقی می کنند. تردیدی نیست که این تلقی به معنی فردی پخته، منطقی، و مسئول است. نمی توان قبول کرد که فردی بی انضباط، غیرمنطقی، غیرقابل اتکا، و فاقد مسئولیت اجتماعی را بزرگسال بنامند.
ابعاد زیست شناختی
کتاب‌های فرهنگ لغات، بزرگسال را فردی که به اندازه و قدرت کامل خود رسیده است، تعریف می کنند. این تعریف به معنی رسش زیست شناختی و رسیدن به مرزهای رشد جسمی و کسب توانایی باروری است. ولی تعریف زیست شناختی، به تنهایی کافی نیست. نوجوانان ممکن است به بالاترین حد رشد قدی و قدرت جسمی خود برسند و رسش جنسی نیز پیدا کنند، ولی هنوز در زندگی رفتاری وابسته و کودکانه، هویتی گنگ، و موقعیتی نامشخص داشته باشند.
ابعاد هیجانی
بزرگسال بودن رسش هیجانی را نیز شامل می شود. به عبارت دیگر، بزرگسال کسی است که از ثبات هیجانی کافی برخوردار باشد، یعنی بتواند تکانه های خود را کنترل کند، در برا ناکامی تاب بیاورد، دستخوش نوسانات خلقی شدید نشد. یکی دیگر از شروط لازم بزرگسالی، گسستن پیوندهای کودکانه وابستگی والدین اتخاذ عملکرد مستقل است.
ابعاد حقوقی
قوانین قصد دارند مشخص کنند که از دیدگاه حقوقی چه کسی واجد حقوق و مسئولیت های بزرگسالی و چه کسی فاقد آنهاست. آنها سن تقویمی را برای اعطای امتیازات و پاسخگویی به مسئولیت های بزرگسالی در نظر گرفته اند. یکی از مشکلات روش اتخاذ شده قانون برای تعیین موقعیت فرد به عنوان یک بزرگسال آن است که سن تقویمی همیشه بهترین تعیین کننده توانمندی نیست. یک جوان ۱۸ ساله دارای حق رأی ممکن است برای رای دادن کاملا فاقد صلاحیت باشد. تنها ارزش مثبت صدور خودکار مجوز در سن ۱۸ سالگی آن است که با همه افراد یکسان برخورد می شود. از این رو، ممکن است فردی از دیدگاه قانون بزرگسال به شمار آید؛ در حالیکه از سایر جهات واجد خصوصیات بزرگسالی نیست.